Verder naar het Oosten

Verder naar het oosten.
Het is vrijdag 27 juni en vandaag staat de Green Canyon op het programma, een lagune tussen de Bergen met watervallen. Als het langere tijd mooi droog weer is, is het water kraakhelder en mooi groen van kleur. Maar aangezien het weer op Java zeer matig is, we hebben zeker elke dag een fikse bui, verwachten we een andere kleur.
Maar we gaan eerst op zoek naar een dokter, want Martijn heeft een keelontsteking opgelopen en heeft koorts. We komen bij een dokter in een heel klein ziekenhuisje, waar alle patienten hun kwaaltjes en pijn even vergeten, omdat ze 4 “aliens” zien. Overal komen mensen vandaag en blijven op een afstandje kijken en giechelen wat. Sommigen pakken hun mobieltje en maken ongegeneerd foto’s. Dat vinden we niet erg, want we doen het zelf ook. Martijn wordt kort onderzocht en krijgt een tas met pillen voorgeschreven. Hier kijken ze niet op een pilletje meer of minder. Kosten anamneses plus medicijnen: 50.000 roepia (+/- €3). Ze doen hier niet aan DBC codes, gewoon contant betalen en klaar! Hopelijk helpt het. We zullen nooit meer zeuren over de voorzieningen in het Scheper.
Wij rijden door naar de Green Canyon en Pur brengt Martijn terug naar het hotel, zodat hij wat kan rusten. Even 3 uur heen en terug. Voor Pur geen problem. Hij doet het graag. Fantastische man, evenals onze gids Jaeni.
De Green Canyon is inderdaad troebel en bruin, maar als we op de boot zitten is het toch prachtig om te zien. Jaeni wijst ons op een varaan, die op de wal zit te staren naar ons. Hij zal toch wel eten gehad hebben vanochtend? We varen het riviertje af richting de watervallen. De wanden worden hoger en hoger en het water klettert steeds harder om ons heen. Tot we bij een rots komen tussen de watervallen, midden in het water. Daar klimmen we op de rots en krijgen we een zwemvest aan. We gaan met een lokale gids het water in en trekken ons aan een touw tegen de stroom in naar de wand, waar we ons langstrekken, grijpend van de ene naar de andere rotspunt, zodat we niet met de stroom mee terug worden getrokken. Het water is heerlijk. We klauteren langs de wand een meter of 3 omhoog om daar vervolgens van een uitstekende rotspunt weer het water in te springen. Fantastisch. Het is net The Blue Lagoon, maar waar is Brooke Shields? We dartelen nog wat rond in het water en laten ons dan weer terugstromen naar het beginpunt. Even moet ik nog denken aan die varaan, die zal toch nog wel aan wal zitten?
Van zwemmen krijg je honger, dus we eten langs de weg bij een warung lekkere gado gado. Daarna weer terug naar ons mooie hotel in Pangandaran, een badplaats in het zuiden van Midden-Java. We gaan er op tijd in, want morgen moeten we op tijd vertrekken voor een lange tocht naar Yogjakarta, waar we de wereldberoemde , Boeddistische temple Borobudur gaan bezoeken.
Zaterdag 28 juni. We rijden een uurtje met onze bus naar een klein dorpje in de buurt, waar een oude boot op ons ligt te wachten. Deze brengt ons in 3 uur naar Cilacap. Het is een mooie tocht over een brede rivier, waarlangs prachtige rijstvelden liggen en mooie bossen met palmbomen. Een plaatje. Het is mooi weer, dus we genieten weer met volle teugen. Eindelijk van de drukke wegen op een rustig bootje. Alleen de oude motor maakt de herrie van 4 oude dieselmotoren. En hij rookt als een ketter, net als alle Indonesiers. Alles went!
Pur wacht ons op bij de haven van Cilacap en we rijden verder naar een prachtig gelegen hotel, aan de voet van de Borobudur, het Princess Manohara Resort. We kunnen vanaf het hotel de verlichte Borobudur al zien. Morgen gaan we dit bouwwerk bewonderen.
Zondag 29 juni. We worden om 9.15 opgewacht door een locale gids, Bodi. We wandelen door het park van het hotel richting de Borobudur. Een indrukwekkend bouwwerk, gebouwd van 750-825 na Chr. In de volgende eeuwen zijn er diverse vernielingen aangericht en restauraties uitgevoerd, waaronder delaatste van 1975-1982 met onder andere Nederlandse hulp. We worden er voor bedankt door Bodi. We beklimmen de verschillende lagen van dit immense bouwwerk. Het in niet te begrijpen hoe men dit gemaakt heeft. Bodi vertelt ons dat het hele complex gemaakt is met een systeem dat lijkt op Lego. Vanaf de bovenste lag, hebben we een prachtig vergezicht op de bergen om ons heen. Tegen de middag gaan we door naar Semarang, geboorteplaats van opa. Maar eerst rijden we nog eens langs een wat groter ziekenhuis, want Martijn is nog steeds niet fit en zijn keel ziet er niet goed uit. Een nog wijzere dokter geeft Martijn, na “grondig” onderzoek, een nog grotere tas mee met pillen. Die moeten toch helpen! Het is nog een lange rit naar Semarang, waar we om 16.30 uur aankomen. Semarang is een grote stad en doet Westers aan. Grote warenhuizen, veel winkels, grote verkeerspleinen en een Mc Donalds! Even weer in de bewoonde wereld. ‘s Avonds via een livestream met samengeknepen billen de voetbalwedstrijd Nederland-Mexico gezien.
Maandag 30 juni. We rijden van Semarang terug naar Yogyakarta. De 2 geplande excursies onderweg vallen in het water. Het bezoeken van een begraafplaats naar voorouders heeft geen zin omdat we alleen de voornaam (Saridjah) hebben van de moeder van opa. Vervolgens naar het Spoorwegmuseum in Ambarawa, dat dicht blijkt te zijn wegens een renovatie. Als we wat door de straat lopen en de werklui bekijken, kan dat nog wel even duren. In de ene hand een staalborstel en de andere een peuk. Anderen liggen onder een dike boom te slapen. We wachten er maar niet op. Door naar Yogyakarta, weer een grote, drukke plaats met 5 miljoen inwoners.